Film wyreżyserowany przez Quentina Tarantino to kino gangsterskie, a zarazem jego parodia. Stanowi autorskie nawiązanie do filmu Stanleya Kubricka „The Killing”. Łączy groteskę z tragedią, elementy komiczne z dramatycznymi, balansuje na granicy dobrego smaku i prowokuje. Bohaterowie, poznawani w serii flashbacków, zostali ukazani jako brutalni gangsterzy, ale też sympatyczni faceci, nieprzystosowani do świata i wyizolowani z niego, będący uosobieniem pewnych stereotypów: psychola, zrzędy, bystrzaka, lecz mają też wiele cech indywidualnych. Fabuła ukazuje ich w sytuacji, gdy jako przegrani próbują wziąć odwet, bawiąc się sytuacją ofiary i jej oprawcy, jak też sprawdzają wzajemną lojalność. Mówią barwnym slangiem bandytów, nieustannie używają broni.

„Wściekłe psy” (1992), debiut Tarantino, od razu stał się hitem wśród krytyków, choć podzielił odbiorców na zwolenników, którzy zobaczyli w nich arcydzieło i manifest nowej wrażliwości, oraz przeciwników, zarzucających twórcom niepotrzebne epatowanie okrucieństwem. Kamera chłodnym okiem obserwuje chaotyczne działania bohaterów, w poetyce wideoklipu rejestruje naturalizm zadawanych tortur, kontrapunkt do brutalnych działań wprowadza jedynie muzyka. Wydaje się jednak, że okrucieństwo, fotografowane w celowo niechlujnym stylu, ma doprowadzić do przesytu u widza i zachwiać jego przyzwyczajeniami estetycznymi.

Sześciu eleganckich mężczyzn je śniadanie w tanim barze i rozmawia na niezobowiązujące tematy. Są to Mr Blonde, Mr Blue, Mr Brown, Mr Orange, Mr Pink i Mr White. Towarzyszy im gangster Joe Cabot z synem Eddim. Nagle akcja przenosi się do wnętrza pędzącego samochodu. Mr Orange obficie krwawi, auto prowadzi Mr White. Śpieszą na miejsce spotkań gangsterów w opuszczonym magazynie. Napad na jubilera nie udał się, doszło do strzelaniny i teraz istnieje podejrzenie, że policja miała wśród nich swojego informatora. Wewnętrzne śledztwo ma doprowadzić do wskazania „wtyki”.